Bio-psycho-sociaal werken

Een psychiater kijkt naar de hersenen. Een psycholoog kijkt naar de 'geest'. Een maatschappelijk werker kijkt naar de sociale omstandigheden. Drie afzonderlijke disciplines met hun eigen gebied van aandacht.

Maar: Je komt bijvoorbeeld met depressie-klachten bij een van die functionarissen. Dan krijg je slechts hulp bij een van de aspecten van jouw problematiek. De psychiater verdiept zich (meestal) niet in de emotionele voorgeschiedenis, of slechts marginaal en kijkt niet naar de sociale context. Hij/zij heeft daar geen tijd voor en is er niet voor opgeleid - tenzij hij/zij ook psychotherapeut is. De psychiater zal meestal niet veel doen met het feit dat je te weinig beweegt en teveel rood vlees eet en erg onzeker bent over je relatie. En dat je een dubieuse relatie hebt met je vader en dat je moeder zich zwaar schuldig voelt en daarom soms te flexibel is of je tegenstrijdige adviezen geeft. Want zijn/haar focus is de hersenen en stofjes die daarin niet goed functioneren en de pillen die dat zouden kunnen bijsturen.
De psycholoog of psychotherapeut verdiept zich niet in jouw dieet en komt er niet achter dat je bijvoorbeeld liters cola drinkt, hoge bloeddruk hebt, teveel suiker snoept waardoor je regelmatig dips hebt en dat je een beroerde huisvesting hebt en elk dubbeltje moet omdraaien.
Een maatschappelijk werker rekent je financieen met je door en geeft adviezen over huisvesting etcetera maar weet niet veel van lichaam en geest.
Kortom wanneer je aandacht nodig hebt voor alle aspecten van je probleem kom je bij elk te kort.

Ieder van die ggz werkers heeft weer een andere definitie en daardoor beeld van jouw depressie en doet weer andere dingen en ziet een groot deel niet daardoor. Terwijl het eigenlijk zo is dat jouw depressie los staat van de beroepsgroep die er naar kijkt. Het is iets van jou en niet van hen. Maar zo gaan ze er wel mee om en noemen dat - hoe ironisch - client(patient)gericht werken. De psychiater ziet het als een hersenziekte, de psycholoog als het gevolg van een denkstoornis of als aangeleerde hulpeloosheid en de maatschappelijkwerker beperkt zich tot de practische kanten.

Elke ggz werker kijkt door een filter en ziet maar een (klein) deel van het geheel. Wat als jouw depressie het gevolg is van een vitamine of mineralengebrek - vitamine B; magnesium; calcium,; zink; etcetera - wie komt daarachter. Of wanneer het een bijwerking is van medicijnen - bijv. een betablokker bij hoge bloeddruk. Of een gevolg van traumatische ervaringen in jeugd. Of een gevolg van reeele langdurige machteloosheid tgv discriminatie of andere belastende omstandigheden.

Wat er nodig is, is iemand die naar het hele 'plaatje' kijkt. Naar de medische en lichamelijke kanten met een medische/ lichaams deskundigheid - het lichaam als plaats van gevoelens en emoties en bron van welzijn - is in alle disciplines een non-item, doet niet mee - gelukkig zijn er uitzonderingen en hebben sommige therapeuten er wel aandacht voor ) en naar de psychische kanten met een psychologische deskundigheid en naar de sociale en historische kanten.

Er dient een compleet nieuwe ggz opleiding te komen waarin al dat soort deskundigheden aangeleerd worden en de hulpverlener niet meer gevangen is in zijn/haar traditionele discipline en zolang dat nog niet bestaat dient elke hulpverlening gecoordineert te worden door iemand die er voor zorgt dat een client of patient gescreend wordt op al de relevante aspecten onafhankelijk van een van die beroepsgroepen.